Kalender’in insanların içindeki hali nedense ayrı bir hoşuma gidiyordu. Önümde güçlü, yıkılmaz ve sert adımlarla yürüyüp, etrafa ben buranın sahibiyim derken, benim yanımda ise ben seninim diyordu. Yanımda tüm sıfatlarını geride bırakıp, benim kocam olan o adam oluyordu. Daha yarım saat önce arabada, kulağıma güzel sözler fısıldadı, beni öptü ve güllerimle fotoğrafımı çekti. Parmağımdaki yüzüğe göz attım. Ben bu adama sahibim. Bu adam benim.

Otoparkta arabalara doğru ilerlerken Kalender’e bakmadım bile. Mert’in kullandığı arabanın arka koltuğuna oturduğumda, gözler üstümdeydi. Kalender’in arabasına bilerek binmedim. Kalender bunu fark ettiğinde, tam anlamıyla sinirden kudurdu. Benim arabam neden burada değil? Benim göbeğim Kalender ya da korumalar ile mi bağlı?

“Günaydın gün ışığım.” diyerek, beni uyandıran Kalender’in kollarında uyandım. “Günaydın.” dedim çatallaşmış sesimle. Yatakta doğrulup esnedim. “Dün paylaşım mı yaptın? İkimizi?” dedi. “Hııhı ne oldu?” diye sorduğumda gülerek telefonunu uzattı.

Gözlerim heyecanla, Kalender’in gururla bakan gözleriyle buluştu. O da benim gibi heyecanlı gözüküyordu. Bana kocaman gülümsedi. Yayının başından beri beni, sanki en sevdiği filmi hiçbir sahnesini atlamadan izlemek istiyormuş gibi takip ediyordu. O sırada Batu’nun sesini duydum.