“Buyurun, sizin sıranız.” Elimle sahneyi göstererek gülümsedim. O sırada sahneye ilerleyen adama sert bakışlarıyla bakan Jackson’ı gördüm. İfadesi… onu öldürmek istiyor gibiydi. Başını bana çevirdiğinde göz göze geldik. Bakışları yavaşça gülümseyen dudaklarıma kaydı, gözlerinin anbean karardığını fark ettim. Bu da neydi?

Felaket bir haldeydim! Elimi yüzümü yıkadım. Binanın her yerinde mate’imin kokusu vardı ve bu beni çıldırtıyordu. Bununla nasıl başa çıkacaktım? Bir an önce mate’imi bulup ona sahip olmak istiyordum.

“Hey! Ne halt ettiğini sanıyorsun?” Lenny ile kavga eden iri yarı adamı gördüğümde anında kafeden dışarıya fırladım. Lenny, “Bu adam resmen bana omuz attı! Az kalsın zemini öpüyordum,” diye bağırdı. Etrafımıza doluşan insanlarda gözlerimi gezdirdim. İri yarı adam Lenny’e, “İnsan! Ufak tefek bedeninle sokağın ortasında öylece durursan olacağı bu!” dedi. İstemsizce, “İnsan mı?” diye onu tekrarladım. Öyle demişti, değil mi? Yoksa bu adam da onlardan biri miydi?

Arya’nın ciyaklaması üzerine gözlerimi kıstım. Buğra öfkeyle Efraim’e, “Senin burada ne işin var?” diye sordu. Herhangi bir cevap alamadı çünkü Efraim, sırılsıklam olmuş Arya’ya gülmekle meşguldü. Bakışlarım yattığı havuz simidinde gezindi. Sonra usulca havuzun içindeki Arya’ya baktım. Ardından dolaptaki havlulardan birini alıp havuz merdivenlerine ilerledim.

Başımı anında olumsuz olarak salladım. “Saçmalama, Zevin! Ben Ezgur’a âşığım asla buz gibi bir gezegende yaşayamam.” Erenya, “Hiç belli olmaz, Arden. Belki karşına Ezgur’dan daha çok âşık olacağın bir şey çıkar…” dedi. Ne ima ediyordu bu? Zevin olduğu yerde toparlandı. “Eğer şu bahsedilen yaşam… olur da fışkırırsa gider miydin?” Kız kardeşim neden gergin gözüküyordu? Syrel, ne cevap vereceğimi merak ediyordu. Üçünün de başı bana dönmüşken yüzümü buruşturdum.

Şelalenin sesi kulaklarıma dolarken bakışlarımı altın sarısı kelebeklerde gezdirdim. Etrafta çocuklar koşturuyor, aileler tatil günlerini piknik yaparak geçiriyordu. Bugün özel bir gündü. Evet, hem de herkes için… “Sonunda kabul ettiğine inanamıyorum.” Bakışlarım Zevin’i buldu. Yanında en yakın arkadaşı Syrel vardı. Bu önemli günün kritiğini yapıyorlardı. Zevin, ona baktığımı fark edince bana döndü. “Sen neden üzgün gibisin?” Öyle miydim? Onu anlayamadım. 

Annem, tüm samimiyetiyle sözlerine devam etti. “Korktum, Arden. Hem de çok! Bir anda tüm gözler üzerime çevrildi. Herkes onun bir varisi olması gerektiğini yıllardır düşünüyordu ama ilk defa dillendirilmeye başlandı. Onun ırkını biliyorsun.” Yüzünü buruşturdu. “Safkanlar duygusuzdur. Çok uzun yıllar yaşıyorlar, acımasız olduklarını bilmeyen yok.” Sesini alçalttı. “Onun gibi birinden hamile kalmaktansa ölmeyi yeğlerdim!” Yutkundum.

Avucumun içindeki numaraları tekrarladım. 1710… Başımı nereye çarptıysam hafızam berbat durumdaydı. O nedenle şifreyi, odaya girer girmez elime yazmıştım. Çiğdem sağımızdaki marketi eliyle gösterdi. “Burası Yaşar amcanın marketi…” Yokuştan aşağıya iniyorduk.

“Ay! Aman bu ne!” Çiğdem’in sesiyle irkilerek uyandım. “Ama iki dakika yalnız bırakmaya gelmiyorsunuz,” dediğinde gözlerimi kırpıştırarak onu anlamaya çalıştım. Son derece neşeli bir havası vardı.

“Uyanıyor!” diye bir ses duydum. Malkoç, “Sonunda…” dedi. Bir erkek alaycı bir tonda, “Abi bu kadar evham yapma. Doktor söyledi ya, ağır ilaçlar vermişler. Bu kadar derin uyuması normal,” dedi. Avcumu gözümün üzerine getirip kirpiklerimi araladım. Etraf fazlasıyla aydınlıktı.