Avucumun içindeki numaraları tekrarladım. 1710… Başımı nereye çarptıysam hafızam berbat durumdaydı. O nedenle şifreyi, odaya girer girmez elime yazmıştım. Çiğdem sağımızdaki marketi eliyle gösterdi. “Burası Yaşar amcanın marketi…” Yokuştan aşağıya iniyorduk.

“Ay! Aman bu ne!” Çiğdem’in sesiyle irkilerek uyandım. “Ama iki dakika yalnız bırakmaya gelmiyorsunuz,” dediğinde gözlerimi kırpıştırarak onu anlamaya çalıştım. Son derece neşeli bir havası vardı.

“Uyanıyor!” diye bir ses duydum. Malkoç, “Sonunda…” dedi. Bir erkek alaycı bir tonda, “Abi bu kadar evham yapma. Doktor söyledi ya, ağır ilaçlar vermişler. Bu kadar derin uyuması normal,” dedi. Avcumu gözümün üzerine getirip kirpiklerimi araladım. Etraf fazlasıyla aydınlıktı.

Bir yandan dağınıklığı toplarken diğer yandan söylenmeye devam ettim. “Bir günde arkanızı toplamayayım ya!” Yerde gelişigüzel fırlatılmış, kimin olduğunu bilmediğim tişörte uzandığım sırada, ayak serçe parmağımı sert metal yüzeyi olan bir şeye çarptım.