Buz gibi soğuk bir harabe yapıda öylece bekliyorduk. İçinde bulunduğumuz uzun dikdörtgen büyük harabe yapının pencereleri yoktu ve etrafı olduğunca boştu. Bomboş bir arazinin ortasındaki yapıda esir tutuluyorduk. Annem, babam ve ben yan yanaydık. Benim hemen sağımda ise Aren Ateş vardı. Dördümüzün karşısında ise Arven’i adeta iplerle mumyalamışlardı.

‘’Hangi cüretle ekselanslarının adını ağzına alırsın?’’ Prens Hüseyin’in tüm bedeni öfkeden titredi. Sanki gözü dönmüş gibi Arven’e kilitlenmişti. Arven, ‘’Ben gücümü paradan puldan değil, kanımdan alırım!’’ dedi. Prens Hüseyin, ‘’Kendini yenilmez mi sanıyorsun?’’ diyerek adeta Arven'in yüzüne tısladı.

Prens Hüseyin, bıkkın şekilde silahını Aren Ateş’in kafasına çevirdi. Arkası Arven’e dönüktü. Arven, ‘’Rica etsem biraz kenara kayabilir misin?’’ diye sordu. Prens Hüseyin duruşunu bozmadan kafasını Arven’e çevirdi.

Aren Ateş kuduz köpek gibi kudurup olduğu yerde tepinirken, karım Arven onu kaale almadan yürümeye devam etti ve bir süre sonra gözden kayboldu. Aren Ateş olduğu yerde duruldu ve omuzları çökerek kafasını önüne eğdi.

Harabe yapının en arkasına ilerlediğimde, pencereleri olmayan yıkık dökük yerden iki silüet gördüm. Sanırım Aren ve Arven’di. İsimleri bile birbirlerine uyumlulardı. Ve bunu şu ana kadar fark etmemiştim.

Arven’in gözlerini kan bürümüştü ve son derece vahşi şekilde teyzesinin oğlu Aren Ateş’e bakıyordu. Onu öldürmek ve öldürmemek arasındaki incecik bir çizgideydi, hangisini seçeceğini merak etmiştim.

Mahmut’un annesi, “Kızım sen iyi misin?” diye sordu. “Sıcak sıcak terliyorum sanki, yaşadıklarımızdan olsa gerek.” dedim. Mahmut ise imalı bir bakış atıp, “Ben yanında oturuyorum ya, ondandır Zelal.” dedi.

Vay canına! Uçağın içini görünce şaşkınlıktan küçük dilimi yutmuştum. Hani bu dizilerde filmlerde gördüğümüz özel jetlerden sanmıştım, ama bu... kocaman bir uçaktı. Hem de kocaman! Bakışlarımla arkamdan uçağa girenlerin yüzlerini inceledim. Sevim ve Baver’de benim gibi şaşırmıştı. Ama Ayşe Hanım ile Zevahir Bey’in eşi Ayşe Hanım’da herhangi bir şaşırma belirtisi yoktu. 

Uçağa vardığımızda herkes suskundu. Özellikle Argun ağadan bir tepki bekliyordum, ama o bile sessizdi. Uçak kalkış için hazırlanmıştı ve dışarıdan büyüklüğüyle göz dolduruyordu. Şiyar şaşkınlıkla, ‘’Şu uçak bineceğimiz olamaz değil mi?’’ diye sordu.

Candar'ın boğuk iniltileri buharlanmış cam kabinde yankılandı. ''Oh! İnanamıyorum!''