Son kez aynada üzerimdeki takım elbiseyi kontrol ettim. Planım hazırdı. Aden’i bu akşam etkileyip hafta sonu bana “evet” demesini sağlayacaktım. Kafamda dönen düşüncelerle yutkundum. Ya bana “hayır” derse? Bir anda gerginleştim. Gece üçe kadar kucak kucağa sohbet etmiştik. Bence aramız iyiydi. Aden, evlilik teklifimi reddetmezdi, değil mi?

Her yere geç kalma alışkanlığım olduğu için uyanır uyanmaz hazırlanmaya başlamıştım. Normalde bir yere gideceksem tüm günümü o işe ayırırdım. Buna rağmen, her seferinde nasıl geç kaldığımı ben de bilmiyordum. Saati kontrol ederek on beş dakika kala aşağıya indim. Hazırdım. Devrim’in benim için hazırlattığı giyinme odası, gerçekten özenilerek yapılmıştı. Bugün giydiğim elbisenin bedenime tam olarak oturması bu yüzdendi.

Aden’i o şekilde bırakıp buraya gelmiş olduğuma hâlâ inanamıyordum. Arabadan indiğimde gevşekçe adamlarıyla konuşan Albert’i gördüm. Beni fark edince gözleri kocaman açıldı. Aden’den mahrum kalmama sebep olan adama en sert bakışlarımı attım. “Devrim?” derken korkudan titredi. Sesi âdeta götüne kaçmıştı.

Devrim’le birlikte kaldığımız son geceden sonra, ertesi öğlen tıpış tıpış babamın evine dönmek zorunda kaldım çünkü başkalarının, Devrim’le nikahsız yaşadığımızı öğrenmemesi gerekiyordu. O günün ardından zaman su gibi akıp geçti. Düğün süreci başlarken birbirini her an boğazlamak üzere olan ailelerimiz beklediğimden kısa sürede kaynaştı. Annelerimiz, her bir detayı özenle düşünüp düğün organizasyonunu birlikte planladı. Zamanında düşman ailelerin çocukları olduğumuz için imkâ

Yüzüme vuran güneş ışığıyla uykum hafifledi. Etrafta sinek vızıltısı gibi bir ses vardı. Önce ne olduğunu anlayamadım. Arkamı dönerek Devrim’in kokusuna sığındım ve ellerimi beline sardıktan sonra yanağımı sırtına yasladım. Bir adamın sıcaklığı dahi güven verir miydi? Devrim’in veriyordu.

Dışarıdan gelen seslerle sırıttım. Sonunda bizimkiler evin yolunu bulabilmişlerdi. Aden olmayınca evin tadı tuzu kalmıyordu. Resmen insanın enerjisi çekiliyor, ev matem havası veriyordu. Benim için evin herhangi bir yerinde Aden’in olduğunu bilmek, her şeyi sıcacık ve güvenli hâle getiriyordu. Tabağı elime alıp kaşığı ağzıma götürdüm, bir yandan da ana binaya doğru ilerlemeye başladım. Şifreyi girdikten sonra yemekten bir kaşık daha ağzıma tepiştirdim.

Doktoruma, “Evet, bir saate gelmiş oluruz,” dedim. Finalini seslendirdiğim animenin dosyasını düzenleyebilmeleri için sunucuya yüklüyordum. Bugün itibarıyla izindeydim. Galeriye gitmeyecektim ve bir süre stüdyoya girmeyecektim. Doktorum, “Tamam, bekliyoruz,” dedi ve çağrıyı sonlandırdı. Birkaç derin nefes alıp verdim. Her şey yolundaydı.

Cenk’e baktım ve uygun şekilde yapıyor muyum diye kontrol etmesini bekledim. “Tomris, sence burası böyle mi olacak?” diye sordum. Alex araya girdi. “Abi, onu Tomris nereden bilsin ya? O bu kadar önemli şeylerle ilgilenmez ki.” Elimle ortalamaya çalıştım ama içime sinmedi. Bu iş elimde patlayacak gibiydi. Hâlbuki Aybüke’den alabilmek için az dil dökmemiştim. Sanırım hata etmiştim.