İlknur abla kendini anlatmaya çalışarak, “Evet Necmi Bey, normalde burada toplantı yapılacaktı. Ama önemli bir görüşmeleri varmış, o yüzden.” dedi. Necmi Bey bu toplantıdan çokta memnun değildi. Ama projeyi hazırladığımız kişi, Serhat Arslan olduğu için sessiz kalarak odasına çekildi.

“Sen kimsin de Serhat'ı benim elimden alacaksın? O şırfıntı sensin değil mi?” diye biri üstüme atladı. Ne olduğunu bilemeyerek, ayaklandım ve kenara çekildim. Kadından duyduklarım beni şoka uğratmıştı. Sorular kafamda dönüp durmaya başladı. Bu kadın da kimdi? Ne oluyordu?

“Benim sizinle hiçbir yakınlığım yok. Bu yüzden sorunuza cevap vermeyeceğim.” Keyiften uzak şekilde alaycı bir gülümseme takındı. “Yakınlığımız yok mu?” diye sordu. “Yok!”

Tam uykuya dalmıştım ki kapı önce tıklatıldı sonra çalmaya başladı. “Hayır açmıyorsam müsait değilim işte, daha ne çalıp duruyorsun anlamadım ki?” Gözlerim kapalı şekilde kalkıp ayak yordamıyla tüylü terliklerimi buldum. “Neyin ısrarı bu? Savaş mı çıktı?”

“Bu kadınla berdelim var. Karım sayılır. Onu bana verin, biz de gidelim.” Serhat, elini Azad ağanın omzuna koydu. ‘’Oldu olacak düğününüzü de ben yapayım mı?’’

Azad denen pezevengi gördükçe sinirlerim tepeme çıkıyordu. “Sen kimsin de benim ay tenlime dokunursun lan? Gevşek gevşek konuşuyorsun bir de!” Yüzüne yumruğumu geçirdim. Şerefsiz Azad’ı bizim çocuklar dövüş olacak ki burnu kanıyordu. Muhtemelen kırılmıştı. Adamlarıma, “Alın bunları hemen!” dedim.

Kapıyı açtığımda Emin hâlâ ritim tutmaya devam ediyordu. ‘’Kapımla özel bir ilişkin mi var?’’ Emin sırıtarak, ‘’Neden olmasın, kapıyla evlenen adamı hiç mi duymadın?’’ dedi. Öyle bir şey mi vardı? Gerçekten duymamıştım. Bir adam, nasıl kapıyla evlenebilirdi ki? Yasal olarak imkânsızdı! Emin yine ayarlarımla oynuyordu.

Kalbim ağzımda atmaya başladığı sırada, ‘’Ah! Sonunda buldum,’’ diyen Serhat’ın sesi kulaklarıma doldu. Zihnimde sesi yankılandı. ‘Sonunda buldum seni, Ay Işığım.’ Serhat Arslan, şu an mutfağımda mıydı?

Hayallerimden birini gerçekleştirdiğim şu dakikalarda Mehtap'la birlikte olmak çok güzeldi. Onun normal ve sıradan hayat düzenine dâhil edilmişim gibi hissediyordum. Sabah her zamanki gibi erkenden kalkıp Mehtap’ı biraz izledim. Kollarımın arasında o kadar huzurlu uyuyordu ki ona dokunmaya kıyamadım. Melekleri bile kıskandıracak bir güzelliğe sahipti. Gözümde kesinlikle kusursuzdu. Giydiği gecelik dışında her şey mükemmeldi.

İlknur abla, ‘’İzin alamadığıma inanamıyorum... Hep Necmi Bey yüzünden!’’ diye söylendi. Öğle yemeğine çıkması gerekiyordu ama son dakika kendisine iş kilitlediği için Necmi Bey'e sinirliydi. İlknur ablaya dönerek elini tuttum. ‘’Önemli değil, akşam iş çıkışı bana geldiğinde kendi aramızda kutlarız.’’