Serhat’ın boynuna öpücükler kondurdukça altımda gerilmesi hoşuma gitmeye başladı. Sanki yapmak istediği çok şey vardı ama iznim olmadığından yapamıyordu. Kendimi nedensiz yere çok güçlü hissettim. Serhat gibi güçlü birine sözüm geçiyormuş, hükmedebiliyormuşum gibiydi.

Kalender bey’in ofisinde onu bekliyordum. Bana mesajda yazdıklarını harfiyen yaparak, onların ayarladıkları bir uçağa binmiştim. İstanbul’da havaalanında ise beni Bekir abi karşılamıştı. Tüm yol boyunca Bekir abinin bana bir şey söylemesini bekledim. Kalender bey’in benimle konuşacağını söylemesi dışında, herhangi bir şey söylemedi. Bu yüzden gergin bir atmosferde, Kalender bey'in yanına Kandemir Holding'e gittik.

Mehtap, birkaç gündür bana hayatımın en güzel anlarını yaşatıyordu. Beyaz gülüm Mehtap, mutlulukla çiçek açıyordu. Tek dileğim, öldüğümde Mehtap’ın gamzelerine gömülmekti. Aynı zamanda Mehtap bana güvenmeye başladıkça, içindeki cesur kadını da görebiliyordum. Şu an kucağımda o kadar mükemmeldi ki, ona asla doyamıyordum.

Aynayı takan işçiler gittikten sonra, kaldığım yerden bardakları yerleştirmeye geri döndüm. O sırada da acıktığım için dışarıdan bir şeyler sipariş ettim. Mutfak temizliğini bitirdiğim sırada zil yeniden çaldı. Sanırım pizzam gelmişti. ‘’Biz bu mutfağı en alt kata yapmakta hata mı ettik acaba?’’ diye söylenerek, merdivenlerden çıktım. Felaket acıkmıştım, yemek çok güzel zamanda gelmişti.

Serhat beni ince karnımdan vurmaya çalışıyordu. ‘’Teyzenin mutluluğu her şeyden önemli değil mi?’’ diye sordu. Haklıydı, ama.. off. Gözlerim koltuğu buldu. ‘’Peki tamam.’’ dedim. Serhat sevinerek beni kollarıyla birkaç saniye sıkıp bıraktı. Ardından da yanağıma öpücük kondurdu. ‘’Ama bir şartla..’’ dediğimde, Serhat merakla yüzüme bakmaya çalıştı. Ona şeytani bir gülümsemeyle baktım.

Ekin Bey elindeki kıyafet kılıfını bana uzattı. Anlamayan gözlerle ona baktım. ‘’Pazartesi getireceğime söz vermiştim. Bodrum’a yola çıkmadan sana şu hazineni bırakayım dedim.’’ Hala durumu anlayamıyordum. Serhat’la basılmışım gibi hissettiğim için kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Kıyafet kılıfını elime aldım.

Altuğ’un kolları arasındaydım, bir türlü dinmeyen gözyaşlarımla ağlamaya devam ediyordum. Tüm cenaze işlemleriyle Kalender Bey bizzat ilgilenmişti. Bugünün geleceğini her zaman biliyordum ama ölecekmişim gibi hissetmekten kurtulamadım.  Teyzemin öleceğine kendimi hazırladım sanıyordum, meğerse hiçbir şeye hazır değilmişim. Canım çok yanıyordu. Adeta binbir parçaya bölünüyordum.

Yanına vardığımda, ‘’Kendini nasıl hissediyorsun, Mehtap? Geç lütfen, otur,’’ dedi. Bana karşı hâlâ aynı nezaketini koruyordu. Zaten merhametli ve iyi bir adamdı. Gözlerinden farklı duygular geçtiğini görünce kendimi gergin hissetmeye başladım.

Sağ kolu bandajlı kol askısıyla sabitlenmişti. Giydiği siyah salaş kıyafetlerden başka noktasını göremiyordum. Yüzünde kanlanmış ve morarmış yerler vardı. Sanki yüzünün sağ tarafına düşmüş, sağ omzu ve sağ kolu da orada zedelenmişti.