‘’Şh! Serhat, sessiz ol. İlknur abla’yı uyandıracaksın.’’ dedim. Serhat’ın umurunda bile değildi. Birlikte çok güzel bir akşam geçirmiştik ve saat gece yarısına geliyorken anca otele varmıştık. Kral dairesine girdiğimizde içeride ses yoktu. Girdiğimiz yerde İlknur abla’nın odası vardı. Benim odam oturma odasından sonraki koridorun en sonundaydı. Aramızda baya mesafe vardı. Bu alanı sessiz şekilde geçmeliydik.

Soğuk suyun altında terlemek mümkün müydü? Ben sırılsıklam olmuş durumdaydım. “Ah!” Kafamı jakuzide geriye yaslayarak inledim. Tüm banyoda nefes seslerimiz ve inlemelerimiz yankılanıyordu. Serhat saçlarımı ve alnımın kenarını öperek, “Şhh! Rahatla bebeğim. Hadi ellerime gel.” dedi. Bunu ilk defa deniyorduk ve kalbimi deli gibi attırıyordu. Serhat’ın parmakları içimde gel git yaparken zevkten kasılıyor, içimdeki doluluğu boşaltma arzusuyla yanıyordum.

Elimi bornozumun kuşağına atarak çözdüm. Serhat’ın bakışları anında ellerimin üstünde gezindi. Kalbim öyle bir atıyordu ki, Serhat’ta duyuyor mu diye şüphelendim. Çünkü fazlasıyla tedirgin gözüküyordu. Yerinde toparlanarak bana baktı.

Gözlerimi açtığımda Serhat bana sıkıca belimden sarılmıştı. Kolları arasında arkamı döndüm. Serhat’ın yüzünü incelediğimde, derin bir uykuda olduğunu görmüştüm. O kadar yakışıklıydı ki, bu adam şimdi benim miydi? Dün gece bana söylediği güzel sözleri hatırlayınca, içimden ona yükselen bambaşka duygular geçti. Ben bu adama deli divane olmuştum!

Aren’i öpücüklere boğarken bir yandan da Melek’e cevap veriyordum. “Yani çocuklar öyle söyledi. İsmini bilmiyorum ama duyduğuma göre Kalender bey sesini duyduğunda bile sakinleşiyormuş.” dedim. Melek kafasını olumlu olarak salladı. “Geçen kafede buluştuğumuzda, Kalender biraz bana da çıtlattı. Halbuki ben onu kız kardeşime ayarlayacaktım.” diyerek güldü. 

Haberi alır almaz hızla hastaneye geldim. Aren’i ise Serhat’a bırakmak zorunda kaldım. Ondan başkasına güvenemezdim. Ameliyathane önünde, gözlerinden yaş akan Mert’i görünce elim ayağıma dolaştı.

Aren’e dönerek elimdeki çatalı uzattım. ‘’Aaa hadi uçak geliyor.’’ Aren ek gıdaya başlamıştı. Şu sıralar en önemli işim de buydu. Melek, kazadan sonra zor zamanlar yaşamıştı. Psikolojik olarak fazlasıyla kötü durumdaydı. Rahim ağzı kanseri için ameliyat olduktan sonra, kemoterapi tedavisine başlamıştı.

‘’Şh! Buradayım.’’ diyen sesini işittim. Serhat Arslan yanımdaydı, güvenli bir ortamdaydım. Burnuma alıştığım o gül kokusu geldi. Gözlerimi yavaşça araladığımda, Serhat’ı endişeyle bana bakarken gördüm. Yüzüme düşen saçları zarifçe kulağımın arkasına aldı. ‘’İyi misin hayatımın anlamı?’’ diye sordu. Gözleri soruyu sorarken titremişti. Beni bu halde uzun zamandır görmüyordu.

Serhat panikle yattığı yerden kalkmaya çalışırken, bir anda koltuktan yere kapaklandı. Ardından da hiçbir şey olmamış gibi, beni seri şekilde kucaklayarak havaya kaldırdı. Tutamadığım çığlığım oturma odasında yankılandı. ‘’Serhat!’’ diyerek onu uyardım. Yattığım odaya girerek kapıyı kalçasıyla itekledi. ‘’Serhat ne yapıyorsun?’’ diye sorduğumda, beni yatağa bırakarak dudaklarıma yöneldi.

Ayşe üstümdeki abaya adı verilen yöresel giysiyi kontrol ederken, ‘’Dün ona mı çığlık çığlığa bağırıyordun?’’ diye sordu. Yüzüm anında alev aldı ve eminim ki kıpkırmızı kesildim. ‘’Şey..’’ dediğimde, Ayşe’nin gözleri kocaman açıldı. ‘’Hayır söyleme, bilmek istemiyorum.’’ dedi. Üzgünüm Ayşe, çığlıklarımın nedeni farklıydı. Ah Serhat, beni rezil ettin!