Merdivenlerden aşağıya inerken sarayın bahçesindeki her detayı hayranlıkla inceliyordum. Aklımdaki soru işaretlerini ve gelecek kaygılarını unutmuştum. Serhat bana Umman Sultanlığı Sarayında evlilik teklifi edecekti! Sesli şekilde yutkundum, konuşmak istiyordum ama şaşkınlıkla aralanmış dudaklarımı bile kıpırdatamıyordum.

Serhat hışımla önüme geçti ve kadına dik şekilde bakmaya başladı. Gözleri Serhat gibi deniz mavisiydi. Serhat Arapça, ‘’Ne cüretle buraya bu şekilde dalabilirsin!’’ dediğinde bu bir soru değildi. Kadın, ‘’Ben senin validenim! Bana haber vermeden bunu nasıl yapabilirsin?’’ diye hesap sordu.

İlknur abla bacaklarını orta sehpaya uzatmış, bir kutu dondurmayı kaşıklıyordu. ‘’İlknur kapıyı açar mısın? Daha kaç gece daha kapında yatacağım?’’ Meto haftalardır resmen kapıyı aşındırmıştı. İlknur abla’yı ikna etmek için tüm yolları denemişti, ama İlknur abla onunla konuşmak istemiyordu. ‘’Defol! Benimde bebeğiminde sana ihtiyacı yok!’’

‘’Sessiz ol, yengeni uyandıracaksın.’’ Hamad, iri cüssesine rağmen sessiz olmaya çalışarak kapıyı açtı. Hamad, ‘’Yengem bugün geç geldi. Bu aralar yoğun çalışıyor.’’ dedi. Eve girdiğimizde fısıldayarak, ‘’Ahmad ve Aişe yarın akşam gelecekler. Direkt Kandemir’in çiftlik evine geçecekler.’’ dedim.

‘’Tamam Kalender Kandemir’in çiftlik evinde görüşürüz, gelmeden önce almamı istediğin bir şey var mı?’’ diye sordum. Neden illa o evde buluşuyorduk ki? İstediği herhangi bir çiftlik evini onun için satın alabilirdim. Ama Mehtap, Kalender'in çiftlik evi diye tutturmuştu. Neymiş Aişe ile orada tanışmışlar bla bla.. orada çok özel anları olmuş.

‘’Buna asla izin vermeyeceğim. O hamile!’’ diye karşı çıktım. Tüm öneriler beni çileden çıkartmak için yapılıyor gibiydi. ‘’Resmi olarak evli değillerdi, bu durumda zina olarak değerlendirilir.’’ Attığım keskin bakışlarla Başbakan Yardımcısı yutkundu. Ahmad’a ailesini koruyacağıma söz vermiştim, sözümü sonuna kadar tutacaktım. Üstelik söz konusu hamile bir kadındı. Aişe, dayımın kızıydı. Akrabalığımız bir yana, kim olursa olsun bu durumda o kadının yanında olurdum.

‘’Bu arada şu kehanette, hani Kraliçe’den bahsedilen..’’ dediğimde, ‘’..Deccal.’’ dedi. ‘’Deccal mi?’’ diye sordum. ‘’Kahin kadının ona verdiği saçma isim buydu. Herhalde dünya savaşı çıkınca kadına Deccal demeye başlayacaklar.’’ diye kahkaha attı.

Oturma odasında öylece kapalı televizyona bakıyordum. Bir saat sonra Ekin Bey ile, tadilat yaptığımız mekanı kontrole gidecektik. Elimdeki telefona yeniden göz attım. Serhat hala bana ulaşmamıştı. Meto mırın kırın yapıyordu. İlknur abla bile ağzından laf alamamıştı. Hamad arada gözüksede genel olarak ortalıkta yoktu. Serhat için önce Ahmad’ın cenazesi ile uğraşıyor, sonra taziye kabul ediyor dediler. Ama bir şeyler yolunda değildi, hissediyordum.

Asansörden inip kadın doğum bölümüne girdik. Ekin Bey elindeki evrakı oradaki hemşireye verdi. ‘’Doktor Hanım müsait, buyurun.’’ Önden hemşire arkasında biz odaya girdik. ‘’Hoş geldiniz Mehtap Hanım.'' diyerek hemşirenin verdiği evrakı inceledi.

Kendi odama girdiğimde Serhat yattığı yerden sinirli şekilde mırıldanıyordu. ‘’2-0 oldu ya! Ben nerede hata yapıyorum acaba?’’ Hışımla bir anda yüz üstü döndü ve kafasını yastığa gömdü. Kendi kendine neye sinirlenmişti? Yine yanımdaki çocuksu hallerine geri dönmüştü.