Raşid sert ses tonuyla, “Gel.” dedi. Kapıdan giren adam korkuyla titredi ve ellerini bir araya getirerek selam verdi. Kafasını yerden kaldırmak bile onu korkutuyordu. Çünkü karşısındaki adamdan ödü kopuyordu. “Söyle.” dediğinde kafasını yerden kaldırdı.

“Evet, merak etmeyin. İşimde en iyisiyim efendim.” diye cevap verdiğimde, karşımdaki adam beni birkaç saniye süzdü. Yaşımdan dolayı yetersiz bir çevirmen olduğumu düşündüğünü bakışlarından çok net anlamıştım. “Araplar ile yapacağımız anlaşma çok önemli. Bu yüzden çevirdiğin her bir kelimeye dikkat et. Onlarla konuşurken de bu saygıyı sürdür. Buraya birazdan gelecek olan kişi koskocaman Suudi Arabistan’ın Prensi!” dedi.

Uyandığımda yanım boştu, odada yalnızdım. Her zamanki gibi… Saeed, ben uyanmadan önce uyanır ve giderdi. Özellikle Abu Dabi buradan 1 buçuk saat uzaklıkta olduğu için eminim daha erken kalkması gerekmişti. Geçenlerde Zayid’in, Maktum’la konuştuğunu duymuştum.

Yüzümde hissettiğim yumuşak öpücüklerle uyandım. ''Kalender?'' diye mırıldandım. Kalender, sakin bir sesle, ''Geldik hayatım. Hadi uyan bakalım,'' dedi. Uçak koltuğunda doğrulup, kollarımı iki yana açarak esnedim. Kalender, keyifli bir gülümsemeyle beni izliyordu. Gülerek, ''Dolu dolu iki gün geçirdik. Harika dinlendim,'' diyerek yan koltuğa uzanıp telefonumu aldım. ‘’İkizler doğduğunda onlara göstermek için bir sürü fotoğrafımız oldu.’’

Kalender ve beni tahta oturttular. Bana kırmızı bir duvak, Kalender'in omzuna yeşil bir örtü örttüler. Etrafımızda şarkı söyleyerek bir süre döndükten sonra, Kalender'in akrabalarından biri kınamızı yaktı. Aslında kınamı annemin yakmasını istiyordum ama o, ''Mutlu bir evliliği olan, anne babası hayatta ve acı görmemiş bir kadının yakması daha iyi olur,'' demişti. Yani mutlu bir evliliğin olsun diye tüm tuşlara basıyorsun.

"Bayılacak gibi duruyorsun. İyi misin sen?" diye sordum. Kalender, gergin bir şekilde damatlığının yakasını düzeltti. "İçimde bir huzursuzluk var, Behram. Bilmiyorum, iyi miyim?" dedi. "Yapma, Kalender. Yıllardır hayalini kurduğun anı yaşıyorsun. Şu an havalara uçuyor olman gerekirken sen..." Cümlemi tamamlamakta zorlandım. "Bir garipsin." Kalender, iç çekerek başını iki yana salladı. "Bir an önce Arya’yı görmek istiyorum. İçimde kötü bir his var," diyerek kapıya yöneldi.

Yavaşça ayağa kalktı. ‘’Yapman gerekeni biliyorsun. Sen... sevdiğin adama bile acımadın, Arya. Bana mı acıyacaktın? Seni üzen kimseyi affetmemekte haklıydın. Ben senden hep Arya olmanı istedim, bekledim.’’

Geçmişimde ilk hatırladığım anı, annemin öfkeyle Arya’yı emzirmeyi reddettiği zamana aitti. Annemin o hallerinden korktuğumu hatırlıyorum. Çünkü bana sevgiyle ve şefkatle yaklaşan Ayten Reis, evin içindeki ‘kardeşin’ diye adlandırılan bebeği gördüğü her an kaçıyordu. Ondan nefret ediyordu...

‘’Hadi annesi, oğlunu al bakalım.’’ diyerek Aren’i kucağıma verdi. Kahraman aramızda mesafe bırakarak yanıma oturdu ve omzumun üstünden Aren’e hayranlıkla bakmaya devam etti. Oğlumun minik parmaklarını öptüm ve boynundan kokusunu içime çektim. Gerçekten de babası Kahraman’a ve babaannesi Efsun teyzeye benziyordu. Biz Kahraman’la bir hata yapmıştık ama ben ömrümde böyle güzel bir sonuç görmemiştim. Bizim hatamızın sonucunda biricik oğlumuz Aren dünyaya gelmişti.

Yazar Ruyam’ın ARK Evreni’nde kaleme aldığı, Arya karakterinin derinleşen hikâyesidir. Arya, Reis kimliğiyle yüzleşiyor. Aileye, evliliğe, geleceğe ve geçmişe karşı verdiği savaş devam ederken, anneliğin bedeli ve aidiyetin ağırlığı bu kitapta zirveye çıkıyor. ARK Evreni - ARK Serisi - İkinci Kitap - Reis