Saatlerdir herhangi bir kıpırtı bekliyordum. Gelinliğim üstümde öylece oturuyordum, hiçbir tepki veremiyordum. Emin olmam gerekiyordu, en ufak hataya yer yoktu. Buradan kurtulmam çok az bir zamanımı alırdı ama ben hareketsizce bekliyordum.

Her ihtimale karşı tüm hazırlıkları yapmıştık. Ormana girdiğimizde yaşanabilecek her türlü çatışmaya hazır olmamız gerekiyordu. Muhtemelen Kalender bu öfke ile Adnan’a saldıracaktı. Kahraman, Buğra’nın ekibinden aldığı güncel bilgileri bizimle paylaşıyor ve elinden gelen yardımı yapmaya çalışıyordu.

Artık ayaklarım titriyor ve gözlerim kararıyordu. Baş ağrım bambaşka bir boyuta ulaşmış ve kasık ağrımla birleşince, aldığım nefesler bile canımı yakmaya başlamıştı.

Kahraman’ın insanlar içinden sıyrılarak, bize yaklaştığını gördüm. Adnan’ın adamları ile çatışan adamlarımızın arka tarafında, onlar tarafından korunuyorduk. Kahraman Kalender’e ‘’Ambulans geliyor, önce Arya’yı buradan uzaklaştıralım.’’ dedi. Kalender kafasını sallayarak beni sabit durmam için dikleştirdi. Hemen sonra da yakınımızda, adamları yönlendiren Bekir abinin yanına gitti.