‘’Babam Kalender Kandemir aptal bir adam değildir. Tabii ki bu konuda seni takdir ettim. Kandemir ailesine ajan sokabilmek.. muhteşem!’’ Karşımdaki yaşlı adam kahkaha attı. Kibirli ifadesiyle, ‘’Ben Abdullah Bişare’yim. Ürdün Haşimi Krallığının Hükümdarı!’’ dediğinde zarifçe gülümsedim. Fazlasıyla özgüven doluydu, kimliğinin ve unvanının arkasına sığınmaya muhtaçtı. Ama sonuçta, karşısında kimin olduğunu unutacak kadar ahmak bir adamdı.

Mahmut’un çıktığı kapıda Aren gözüktü. ‘’Annen seninle konuşmak istiyor.’’ diyerek içeriyi işaret etti. Hiçbir şey söylemeden Aren’i takip ettim. ‘’Mahmut canını mı sıktı?’’ - ‘’Hayır, ben hallederim.’’

Aren’in bedeninin gerildiğini ve bir şeyler düşünerek, konağın duvarlarına gözlerinin daldığını fark ettim. Boş boş bakıyordu, hissizleşmiş gibiydi. Ya da belki canı yanıyordur, tam olarak nedenini anlayamadım. Aşir bana uzanınca Aren kendisine geldi. Ben de Aşir’i kucağıma alarak onu öpücüklere boğdum.