Mahmut’un bedenine bakmamak için verdiğim mücadeleyi alenen kaybettim. ''Başka türlü teşekkür etmek ister misin?'' Şaşkınlıkla bakışlarımı yüzüne çevirdim.

Bakışlarımı Kalender'e dikmiştim ve herhangi bir cevap bekliyordum. ''Kalender, en azından ne düşündüğünü söyle?'' Kaşlarını çatarak bana döndü.

Arven'in gözünün içindeki haylaz parıltıları görebiliyordum. Heyecanı da öyle. Ama nedenini bilmiyordum. Tek aklıma gelen varmak üzere olduğumuz yeri Arven'in özlediği olabilirdi. ''Burada mı doğmuştun?''

Dışarıdan duyduğum tanıdık bağırma sesiyle bakışlarımı cama çevirdim. Buradan poligon, ilerideki spor salonu, evin önündeki palmiye ağaçları ve garajı görebiliyordum. Uzakta olduğumuz halde Arven'in sesi netlikle duyuluyordu çünkü Arven öfkeli şekilde bağırıyordu.

''Hazır mısın, güzelim?'' Babama bakarak gülümsedim. Ailem buradaydı ama misafirlerle birlikte, Candar ve onun akrabaları düğün alanındaydı. ''Davul zurna olması şart mıydı?'' diye tereddütle sordu

''Nasıl olmuşum?'' diye kendi etrafımda döndüm. Sevim gözlerini kırpıştırdıktan sonra, ''Yırtmaç biraz fazla olmamış mı?'' diye sordu. Ayşegül camdan dışarıya bakıyordu. ''Ayşegül?''

Nereye baksam büyülenmeden edemiyordum. Hayatım boyunca bir daha böyle bir düğüne katılabileceğimi de sanmıyordum. Her şey, sanki peri masallarından fırlamış gibiydi.

Dans ederken gördüğüm kişiyle bir anda şaşırdım. “Kadir ağabey?” Ağabey lafını duyunca rahatsız şekilde yüzünü buruşturdu. “Bir dakika konuşabilir miyiz Zelal? Müsaitsen...”

Neden halay başı olduğum hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Evet... şu an halayın başındaydım! Hemen yanımda kocam ele güne karşı erkeksi hareketlerle halay çekiyordu. Mutluydu. O mutluysa ben de mutluydum. Yani her şey son derece yolundaydı. ''Sana verdiğim sözü tutmuşum sayabilir miyiz?''