Sevkiyatın ikinci etabında hiçbir sorun çıkmamıştı ama benim şalterlerim atmak üzereydi. Emir Abay’ın durmadan imalı şekilde konuşması ve insanların olayı bilmeden, sırf ona arka çıkmak için söyledikleri sözler nedeniyle her an patlamaya hazır bir bombaydım. Hamza Özkan, “Hayırlı olsun, bu yılın en önemli sevkiyatını başarıyla bitirdik,” dedi. Emir’in hâlinden o da rahatsızdı ve bir an önce insanlar dağılsın istiyordu.

Paniklediğim an ne yapacağımı şaşırdım ve güçlü ayak seslerini duyunca çalışma odasının yanındaki odaya girdim. Etraf karanlıktı, ay ışığında gördüğüm kadarıyla burası bir giyinme odasıydı. Biraz daha ilerlediğimde renkli kıyafetler gördüm ama ne olduklarını tam anlamadım. Buradan nasıl çıkacaktım? Devrim’in sesiyle irkildim. “Hay sikeyim!”

Yaşadıklarıma inanamıyordum. Aden, şu an banyomdaydı. Hayır, banyomuzdaydı. Olması gerektiği yerdeydi, evimizde. Hemen şu kapının arkasındaydı. Bir erkek sevdiği kadın hemen yanında olunca neler yapmalıydı? Uzaktan sevmek konusunda deneyimliydim ama bu… İşte şimdi ne halt yiyeceğimi bilmiyordum. Onun için bir şeyler mi yapmalıydım ya da akışına mı bırakmalıydım. Gözlerim yeniden etrafta gezindi.

Saçlarımı kuruttuğumda Devrim hâlâ ortalıkta yoktu ve karnım acıkmıştı. Acaba aşağıdaki mutfakta yiyecek bir şeyler var mıydı? Merdivenleri inince spor odasından sesler geldiğini fark ettim. Kapıyı hafifçe araladığımda Devrim’in kocaman cüssesiyle kendisini yukarıya çektiğini gördüm. Hay maşallah!

Kapının sesiyle yerimden sıçradım. Uzun zamandır spor yapıyordum ve kapı tüm dikkatimi bozmuştu. Bu saatte kim gelmişti? Yerimden kalkarak odadan çıktım. Koridor boyunca ilerleyip oturma odasına vardım ve oradan da kapıya ulaştım. Kapıyı açtığımda karşımda Cenk, Ahmet ve Narin vardı.

Devrim’e, “Bunu açtım ama izler misin?” diye sordum. Tıka basa doymuştum ve ilginç şekilde yemek sıcak gelmişti. Normalde bu restoranın özelliği yemeklerin soğuk gelmesiydi. Demek ki burası tahmin ettiğimden daha yakındı. Olsun, böyle de beğenmiştim. Yapacak bir şey yoktu. Rusya’dan kalma bir alışkanlıktı, yemekleri asla çok sıcakken yiyemiyordum. Devrim’in bakışları odanın içinde gezindi.

Aden’in kollarımın arasında olduğuna asla inanamıyordum. Bana gelmişti. Sanki yıllardır burada benimle yaşıyor gibiydi. Bir anda beni ve evimizi bu kadar benimsemesi garip geliyordu. Rüya mıydı ya da hayal mi görüyordum, kestiremiyordum. Eğer yaşadıklarım gerçekse Aden’in benimle kalması için ne gerekiyorsa yapmaya hazırdım.

Zaman hızla geçiyordu. Devrim’le birlikte ikinci haftayı doldurmuştuk ama sanki her zaman böyleymişiz gibi hissediyordum. Devrim sabah benden önce kalkıp işlerine başlıyordu, ben de öğlene doğru uyanıyordum. Öğle arası yanıma geliyor ve kahvaltı yapıyorduk.

Annem endişeli şekilde bana bakıyordu ama ağzını bıçak açmıyordu. Aden’i kollarımın arasındayken öylece yatakta bırakıp kahvaltı için buraya gelmek beni fena zorlamıştı. Dün gece ikinci kez aynı yatakta uyumuştuk, bu da yine Aden’in dizi izlerken uyuyakalmasıyla olmuştu. Ona sımsıkı sarılmış, kokusuyla mest olmuş ve öylece uykuya dalmıştım.

Narin’in sesiyle daldığım işten sıyrıldım. Yeniden, “Yenge!” diye seslendi. Ona bakarak gülümsedim. “Hoş geldin, canım.” - “Hoş buldum. Bak, sana ne getirdim!” Hevesle elindeki tabağı havaya kaldırınca üzerindeki pasta dilimini gördüm. “Bugün, birinin doğum günü mü?” diye sordum. “Evet, Alex abimin doğum günüydü.” Narin, stüdyodan çıkınca yerimden kalkıp onu takip ettim. Birlikte yatak odasına geçtik.