Mekânın tam ortasında yuvarlak hâlinde sandalyelere oturmuştuk. Herkes çekingen gözlerle birbirine bakarken, ben gözlerimi kırpıştırarak büyük bar tezgahına yaslanmış Adar’a bakıyordum. O da gözlerini doğrudan benim gözlerimin içine dikmişti.

Eve gelene kadar Adar’ı ikna etmeye çalışmıştım. Ama hiçbir işe yaramamıştı. Öğleden sonra hastaneden taburcu olmuştum ve daha sonrasında mekânda sorguya çekilmiştim. Bu da yetmezmiş gibi 1 aylık ceza almıştım.

Koridorda ilerlerken Yavuz beni gördü ve ayağa kalktı. ''Hoş geldin yenge... yani, Venüs Hanım.'' dedi. ''İçeride biri var mı?''

Yasemin dahil diğerlerinin bakışları beni buldu. Yasemin beni gördüğüne şaşırmıştı. ''Venüs?'' - ''Efendim Yasemin?'' diyerek yalandan bir gülümseme takındım. İş arkadaşı, ''Tanışıyor musunuz?'' diye sordu. ''Evet, kuzenim.''

İşten çıkmak üzereyken telefonum çaldı. Bakışlarım müdürümü buldu. O da gülümseyerek bana imayla baktı. Tahmin ettiğim gibi beni uyarmamış ya da Adar'la ilgili bir şey söylememişti. Tam tersi yaptığımız etkinliğin geri bildirimleri konusunda konuşmuştuk. Müdürüm bu konuda iyi iç çıkardığımı söylerek beni övmüştü. Neden bilmiyorum, sanki Adar'la beni bilmiyormuş gibi davranmaya devam ediyordu.

Dudaklarım anında kıvrıldı. ''Dur bir dakika... Sen benim için mi böyle giyindin?'' Gülümsemem büyüdü. ''Bunu zaten planlamıştın!''