[TASLAK] 05. BÖLÜM - İSİMSİZ 1

Hatice ~

Telefonum da hiç susmuyordu. Başıma giren ağrıyla alnımı ovuşturdum.

“Geldik, Hatçe’m.”

Dik dik Ozi’ye baktım. Bayılıyordu benimle uğraşmaya!

“Lucy’e ağızlık ve kayış nasıl bağlayacağız? Sen yapabilir misin?” Ozi duraksadı. Boylu posluydu yiğidim ama azıcık tırsaktı.

“Sokağa çıkarmak yasaktı diye biliyorum. Arabayla sizin garaja girsek oradan zaten kendi çıkamaz mı apartman merdivenlerini?”

Kaşlarımı çattım. “Biri kapıyı açarsa ne olacak? Şikayet etmesinler?”

Ozi duraksadı. “Kayışı denerim de ağızlık zor be! Lucy’de Lucy gibi değil ki…”

Haklıydı. İki ayağının üstüne dikildiğinde neredeyse benimle aynı boydaydı. Şu an Türkiye’de yasaklı ırklardan biriydi ama abim yasaklanmadan önce ona hediye edildiği için belirli şartlarla bakabiliyordu.

“Cinsi Dogo Argentino’ydu değil mi?” Ozi başıyla beni onayladı. “40 kilo var mıdır?”

“Rahat vardır, değerlim. Merak etme, çekiştirmiyor artık. Geçen bahçede yürüdük yan yana iyiydi aramız.”

Arabadan inince bakışlarım büyük bahçede, bahçenin sağındaki havuzda ve üç katlı evde gezindi. Aslında dört katlıydı, zeminin altında bir kat daha vardı. Abim orayı stüdyoya çevirmişti, konserde olmadığı zamanlarda oradaydı. Birkaç kez stüdyodaki koltukta uyuduğunu görmüştüm.

“Ozi…”

Bakışları beni buldu. “Efendim, değerlim?”

“Sen… üçüncü kata hiç çıktın mı?”

Bir bana bir de eve baktı. “Çıktım.”

Alla alla, ben hiç çıkmamıştım. Abimin odası ikinci kattaydı, misafir odaları da ilk kattaydı. Üçüncü katta ne vardı?

“Ne var üçüncü katta?”

Ozi omuzlarını silkti. “Bilmem, ne var?”

“Ben sana soruyorum, sen de bana… Çıktım dedin ya?”

Önden evin girişine ilerledi. Kapı kilidi şifreyle ya da parmak iziyle açılabilen tarzdaydı. Ne diyorlardı buna? Akıllı kilit mi? Her neyse!

“Evi satın almadan önce iki üç kez gezdik işte. Şu an ne var bilmiyorum.” 

Nasıl bilmiyor olabilirdi ya? “Sen burada kalmıyor musun?”

“Odam var kızım benim burada, tabii kalıyorum. Musti, Müco, Ekrem, Zeynep, Ramo hep beraberiz. Abin gelince kalıyorsun diye sana da oda ayarlamadı mı? Geçen Tuğba geldiğinde en sağdaki odayı da ona verdi hatta… Abini bilmiyor musun?”

Adımlarım duraksadı. “Geçen Tuğba geldiğinde mi? Benim bundan neden haberim yok?”

Dudaklarını büzdü. “Evet, neden haberin yok? Böyle bir şeyden nasıl haberin olmaz?”

Şokla ellerimi havaya kaldırdım. “Sen bana haber vermezsen kim verecek? Hani ben senin yıllardır sevgilinim ya, Oğuzhan!”

“Kızım, ne bileyim, Zeynep ya da Fikret söylemiştir diye düşündüm.”

Kapıdan girip hızla merdivenlere yöneldi.

“Fiko da mı buradaydı? Oha! Hadi siz söylemediniz o neden yumurtlamadı? Ağzında bakla ıslanmaz ki onun…”

Ben arkasından merdivenleri çıkarken uzun boyundan olsa gerek çoktan abimin odasına varmıştı.

“Ben nereden bileyim, Hatice? Ahiret soruları sorma bana zekam yetmiyor…”

Gözlerimi devirdim. Her şeye aklı yetiyordu, tüm para pul hesabı ondaydı ama sorsan yetmiyormuş muş muş… Yersen!

Odanın kapısının önüne gelince bakışlarım odanın içinde gezindi. Yatağı nasıl tarif etmem gerektiğini bilemedim. Buna çift kişilik yatak denemezdi. Daha çok tek kişilikten biraz daha büyük bir yataktı. Neden çift kişilik yatak almamıştı ki?

“Bu yatak ne olarak geçiyor?”

Ozi, Lucy’nin yanına eğilmiş tasmasına kayış takmaya çalışıyordu. İsimliğinin metal yüzeyi Ozi’nin elindeki telefona çarpınca tiz ses odada yankılandı.

Ozi, cebelleştiği hengamenin arasında, “Tek kişilik mi?” dedi.

Başımı olumsuzca salladım. “Tek kişilik için büyük, çift kişilik için küçük…”

“O zaman 1.5 kişiliktir, Hatice!”

Aslında çok mantıklıydı, 1 kişilik değilse ve 2 kişilikte değilse o zaman ortası makuldü.

“Abim tek kişi ama…”

Ozi, sonunda Lucy’nin kayışını bağlayıp ayağa kalktı. “Sığamıyor demek ki ya da rahat etmek istiyor… Çocuk değil ki bu adam… 1.80 boyunda 75 kilo!”

Başımı sallarken giyinme dolabı dikkatimi çekti. “Ayna da yok odada…”

Oğuzhan sorulardan bunalıp iç çekti. Ortada bir gariplik vardı, farkında değil miydi?

“Evde hepimizin odası var. Abim kafasında her birimize bir oda planlamış…”

Lucy’nin eşyalarını mamasıyla birlikte sırt çantasına yerleştiren Ozi, “Ee, ne olmuş?” diye sordu.

“Bu odada ayna yok diyorum, Ozi. Hatta kırılıp dökülecek hiçbir şey yok.”

Artık bıkkınlığının son evresinde, “Ya güzelim, yoksa yok! Biz erkekler için aynaya ne gerek var? Zaten gözlerimiz kapalı banyoda elimizi yüzümüzü yıkayıp çıkıyoruz. Lucy de bu odada kalıyor, abin ondan dikkat etmiştir,” diye isyan etti.

Sağdaki banyo kapısına ilerleyip ışığı açtım. Solda Lucy için abimin özel yaptırdığı tuvalet vardı. Sağ köşede ise lavabo ve klozet… Duşakabin yoktu, Lucy’nin boyuna göre dizayn bir küvet bulunuyordu.

Ozi’ye döndüğümde şaşkın bir şekilde banyoya baktığını gördüm. “Ayna yok,” diye mırıldandı. Bakışları odada gezindi. Lucy’nin kayışını bırakıp sırt çantasını yatağın üstüne fırlattı. Doğruca giyinme dolabına ilerledi.

“Müco, inşallah bu kadar çıldırmamışsındır!” Temennisi dolabı açınca yerle bir oldu.

Dudaklarım şaşkınlıkla aralandı. Ben… bunu beklemiyordum. Hem de hiç!

Birkaç derin nefes alıp verdim. Sesimi bulabilmem biraz sürdü. Oğuzhan’ı ilk defa bu kadar şaşkın görüyordum. Yutkundum. “Aşkım… Üçüncü kat…”

Hızla fırladı, önce merdivenlere ulaştı oradan da bir üst kata çıktı. Asansör vardı aslında hemen bu odanın yanında ama biz çok kullanmazdık. Bir kat çıkmak yorucu değildi, zaten ben asansörle üçüncü kata çıkıldığını da hiç görmemiştim. O yüzden mi fark edememiştik? Gözlerimi kıstım. Asansörün kapısını açıp içine baktığımda üçüncü kat için tuş olmadığını fark ettim.

Zihnimde hep zeminin altındaki stüdyo dâhil üç katmış gibi kalmıştı. Abim buraya taşınalı bir yıl oluyordu ve biz üç katlı villa derken hiç gerçek üçüncü katı düşünmemiştik.

“Algı… Tamamen görmezden gelmemiz sağlanmış.”

Oğuzhan’ın sesiyle irkildim. “Kapı parmak izimi onaylamıyor. Bir de sen denesene…” Merdivenin demir korkuluklarına dayanıp boşluktan yukarıya baktım.

“Asansörde üçüncü katın tuşu var mı?”

Başını salladı. “Var tabii! Evi gezerken ilk üçüncü kattan başladık. Yukarıdaki büyük salona açılıyor direkt.” Birkaç saniye duraksadı. “Eee, asansörle girelim. Kapıyı açmamıza gerek yok.”

Oğuzhan merdivenlerden ikişer üçer inmeye başladı. “Boşuna gelme, asansörle çıkamayız.”

Dik dik bana baktı. “Saçmalama kızım, çıkarız ne olacak? Abim kızar diye düşünme gerekirse suçu üstüme alırım.”

Bacağımla asansör kapısını tutuyordum.

“Hayır ondan değil, çıkamayız çünkü…”

Yanıma vardığında kapıyı sonuna kadar ittirdi. “Dur bir bakayım.”

Asansöre adım attığında şaşkınlık nidası çıkardı. “Oha! Tuş yok, Hatçe!”

Gözlerimi devirmekten başka bir şey yapamadım. “Çıkamayız diyorum ya yarım saattir?”

Parmaklarıyla metal yüzeyin en üstündeki siyah platforma dokundu. Dijital ekran gibi bir şeye benziyordu ama ekranında hiçbir şey yoktu.

“Sürekli, ‘Çıkamayız’ diyeceğine ‘Ozi, burada üçüncü katın tuşu yok,’ deseydin ya.”

Lucy’nin sesini duyunca odaya doğru ilerledim. Kenarda şelale gibi akan garip bir aletten su içiyordu. Bakışlarım balkon kapısını buldu, sonra da pencereleri…

Odanın içine ilerlerken Oğuzhan’ın bakışları beni buldu. “Ne oldu?”

Ona cevap vermediğim için asansörden çıkıp beni takip etti. Balkon kapısına vardığımda perdeyi kenara çektim. Kapının kulpu yoktu. Şaşırmaya fırsatım bile olmadı.  Plastik bir şeye vurunca çıkan sesin bir benzerini arkamdan işittim.

“Hay ebesinin hörekesi! Lan, bunlar cam değil!” Oğuzhan’ın sesi kulaklarımda adeta yankılandı. Ardından az önce tıkladığı pencereye yeniden, bu sefer daha güçlü bir şekilde vurdu. Sağlamdı, hem de çok.

Abi… abi sen bu odayı neden hazırladın? İhtimaller beni boğarken göğsüm sıkıştı. Bu… düpedüz manyaklıktı!

---

Bu hikâye için isim önerisi yapmayı unutmayın ♥ Sence bu hikâyenin ismi ne olmalı?

Yazar taslaklarındaki hikâyeler yorumlara, beğenme sayısına ve talebe göre yayın takvimine eklenecektir.

Yayın takvimine eklendiğinde, hikâyede, karakterlerde ya da kurguda genel bir değişiklik olabilir. Taslakta yayınlanan bölümler yazıldığı gibi yayınlanır, kontrol edilmez. Herhangi bir kelime hatası ya da anlamsız gariplikler görürseniz yorumlarda belirtmeyi unutmayın!