[TASLAK] 06. BÖLÜM - İSİMSİZ 1

Hatice ~

Arkamı döndüğümde Oğuzhan’la göz göze geldim. İkimiz de şok içinde birbirimize bakakaldık.

“Bence onu uyarmalıyız…”

Yutkundum. “Lucy’i al çıkalım.”

Odanın dışına ilerledim. Merdivenler görüş alanıma girince gergin bir şekilde üçüncü kata baktım.

Ozi, Lucy ve onun için hazırladığı sırt çantasıyla yanıma yaklaştı. “Belki yanlış anlamışızdır…” İç çekip o da gergince ve tereddütle üst kata bakındı. “Yani… abin öyle biri değil sonuçta…” Başını iki yana salladı. “Yok ya… Sadece düşünmüştür ama asla yapmaz böyle bir şey…”

Bakışlarım Oğuzhan’ı buldu. “Bunu düşünebilmesi bile korkunç…”

Ozi ve Lucy önde, ben de arkalarından ilerledim. Evden çıkarken bakışlarım etrafta gezindi. Garip hissettim. Sanki… bu bahçe çığlıklarla doluydu. Böyle bir şey hiç yaşamamıştık. Bilmiyorum, garip bir enerjiydi.

“Hatçe’m?”

“Geliyorum…”

Kapıyı kapatıp arabaya yöneldim. Oğuzhan, Lucy’yi kendi emniyet kemeri ile arka koltuğa bağlamıştı. “Bu şart mı? Ya rahatsız hissederse?”

Başını salladı. “Güvenlik için şart… Ya Allah korusun kaza falan yaparsak? Vallahi Müco bizi öldürür, Lucy’e bir şey olursa!”

Kapıyı açıp ön koltuğa oturdum. “Tasması varken şu şeyi neden taktın?”

Bakışları birkaç saniye ima ettiğim Lucy’nin sırtındaki ve göğsündeki şeyi buldu. “O da tasma ama göğüs tasması… Kaza anında boynundaki tasmaya emniyet kemeri takılıysa Lucy’i nefessiz bırakabilir. Onun güvenliği için bu göğüs tasmasına, hayvan emniyet kemeri bağlıyoruz.”

Dudaklarımı büzdüm. “Geçen bir kadın gördüm elinde şu makaralı kayışlardan vardı. Kadının köpeği bir anda yola atladı. Tabii makaralı çekiyor ama gelmiyor ki… Kaza oldu gözlerimin önünde. Aslında güvenlik konusunda abimin böyle özenli olması güzel bir şey.”

Oğuzhan hevesle, “İşte o yüzden Lucy’nin odasını da öyle hazırlamıştır! Aha bak, çözdük,” dedi. Dik dik ona baktım. Öyle olsa kıyafet dolabında Lucy’nin eşyaları olurdu. Bunu en iyi bilen oyken sırf abimi aklamak için böyle söylüyordu.

Başını iki yana sallayıp iç çekti. “Kayışı o yüzden makaralı değil, abin özel yaptırdı. Lucy’nin… Ne demişti? Ha! İki kol boyu kadarmış… Lucy’nin kol boyunun ne olduğunu bilmiyorum, sormadım. Sen de sorma…” Gerginliği yumuşatmak için gülümsedi.

“Siz erkekler neden böylesiniz?”

“Nasılız, değerlim?”

Omuz silktim. “Sizin, ‘agam yaptıysa vardır bir bildiği’ durumunuz? Biriniz ortaya hiç olmayacak bir fikir atıyor, geri kalanınız da hiç düşünmeden ona gaz veriyorsunuz!”

Oğuzhan sırıttı. “Bu durumun nedenini ben de bilmiyorum ama yaptığımızı da inkar edemeyeceğim. Ama unutma! Bu sayede şu an buradayız, bu hayatı yaşıyoruz. Musti eğer Müco’ya, ‘Oğlum senin yazdıkların çok güzel. Sesinin de ayrı bir tınısı var. Hadi gel deneyelim,” demese biz de Müco’yu gaza getirmesek bunlar olur muydu?”

Haklıydı. Hem iyi bir şeydi hem de kötüydü.

“Ben düşünmeyi bıraktım. Vardır ya bir nedeni, kimse boş yere yaşamaz bunları… Belki abin daha çok seveceği bir kadınla tanışacak, onunla çok mutlu olacak, bize yeğenler falan yapacaklar… Bak! Evleniyormuş işte, abinin gururu var kızım senin! Hayatta daha aklından bile geçirmez, ihtimal dâhilinde bile olmaz onların işi…”

Umarım abim mutlu olurdu. En çok onun hakkıydı mutlu olmak, elinden gelenin en iyisini yapmıştı. Yıllardır deli gibi çalışıyor, çabalıyordu.

Elimde hissettiğim sıcaklıkla Oğuzhan’a döndüm.

“Hatçe’m, sen onu bunu bırak da biz abine nasıl söyleyeceğiz ya? Dün Musti öyle deyince benim bir içime oturdu. Hepimizin kardeşi falan…”

Kolunu çimdikledim. “İsmimle dalga geçme!”

Sırıttı. “Ben bayılıyorum senin ismine! Ne dalga geçmesi?”

Ofladım. “Git abimle konuş o zaman, Ozi! Ben mi söyleyeceğim? Ne bekliyorsun?”

Abimden babam kadar çekinirdim, imkânı yoktu. Benim ortamımda büyüyen kızlar, eşleri onları istemeye gelmeden hemen önce babalarına durumu anneleri açardı. Gerçi onların da anneleri biliyor olurdu. Biz de annem de bilmiyordu, hiç kimse bilmiyordu. Yani şey… Bizim kızlar dışında kimse bilmiyordu.

“Ben hep diyordum, yengem sakinleştirir Müco’yu da yavaşça söylerim diye! O günden sonra nasıl söyleyeyim? ‘Kardeşim senin mutluluğun bozuldu, aşk acısı çekiyorsun ama ben senin kız kardeşinle çok mutluyum,’ diye?” Ne diyeceğimi bilemedim.

Oğuzhan, arabayı çalıştırıp bize doğru sürmeye başladı. Yol boyunca düşündüm. “Mustafa abi, biliyor mu?”

Bir anda sorduğum soruyla afalladı. “Bizi mi?” Başımı salladım.

“Evet, biliyor. Aslında yeni öğrendi sayılır. Tam kabullenemedi.”

Eve yaklaşırken Lucy’nin inleme benzeri sesler çıkardığını fark ettim. Şaşkınlıkla arkaya baktığımda ayağa dikilmiş koklanıyordu.

“Sorun ne?” diye sordum.

Oğuzhan’ın gözleri yoldayken, “Bilmiyorum,” dedi.

Eve her yaklaştığımız saniye Lucy’nin inleme sesi arttı.

Oğuzhan bizim apartmanın garajına girerken hayretle söylendi. “Alla alla! Sorun ne ki? Canı mı acıyor?”

Arabayı park edince kapıyı açıp aşağıya indim. Garajın kapısının kapanması gerekiyordu. Kapıya yöneldiğim sırada önce arka kapının açılma sesini duydum, sonra yanımdan uçarak geçen beyaz bir şey gördüm. Lucy…

İçime dolan anlık hayretle, “Ayyyy!” diye bağırdım. Sadece birkaç saniye görmüştüm, o kadar hızlı koşmuştu ki… “Ozi! Abim seni öldürecek!”

Yanımdan geçerken Oğuzhan’ın yüzünün beyazlamış olduğunu fark ettim. Ben de hemen peşine takıldım.

“Nasıl oldu anlamadım! Emniyet kemerini çıkardığım gibi fırladı. Hayır, ezdi resmen beni…”

Kolundaki kızarıklığı görünce kaşlarımı çattım. Kırmış bile olabilirdi, kocaman hayvandı sonuçta… Offf! Eğer bulamazsak abim bizi mahvedecekti.

“Ağızlığı da yok ya!” diye söylendim. Ceza da yiyecektik üstüne…

Koşarken nefes nefese konuştu. “Ceza sorun değil de hayvana el koyabilirler. Off! Müco ağzıma sıçacak! Ya bulamazsak Lucy’i?”

O anda adımları duraksadı. Sokağın sonunda çocuk parkı vardı. Ayy! Hayır! Çocuklara bir şey yapmazdı, değil mi ya? Oyun oynayacağım diye üstlerime falan atlayıp zarar vermemiştir umarım…

Oğuzhan’a yetişmek üzereyken bakışlarım görüş açıma giren banka kaydı. Sırtı bize dönük bir kadın bankta, Lucy ise hemen yanında yerde oturuyordu. Garip bir manzaraydı. Fotoğrafı çekilse kesinlikle ilgi görürdü. Bir kadın… bir köpek… bank… çocuk parkı… bomboş bir sokak…

Bankta oturan kadın bizi fark etmiş olacak ki ayağa kalkıp bankı dolandı ve görüş açıma girdi. Yüzüm şokla kasıldı.

Oğuzhan nefeslenirken konuştu. “Yengemin kokusunu almış demek ki arabadan… Kaç yıl geçti üstünden ona rağmen unutmamış demek...”

Mırıldandım. “Sadece iki yıl…”

“Hı? Duymadım, değerlim? Ne dedin?”

Bakışlarım Oğuzhan’ı buldu. “Bize uzun geldi, çok şey yaşadık. Hayatımız değişti ama yalnızca iki yıl geçti. Lucy’le onların mazisi dört yıldan uzun…”

Oğuzhan yaşadığı farkındalıkla düşüncelere daldı.

“Lucy’nin bebekliği, ergenliği, yetişkinliği onunla geçmiş ve şimdi son iki yıldır görüşmüyorlar. Doğru söylüyorsun altı yıllık ömründe onun için son iki yıl…”

Başımı hafifçe sallarken konuştum. “Abim, bilinçsizce Lucy ile güreşirken ve ona ev yemekleri vermeye çalışırken, Lucy'in sağlığı için ona rutin bir düzen kuran…”

Cümlemi istemsizce tamamladı. “Yengemdi, evet.”

Oğuzhan'ın bakışları arkamızdaki bir noktaya kaydı. “Hastaneden çıkmışlar.”

Yutkundum. Her şey burada yağmurlu bir günde sona ermişti.

Onlar... yıllar sonra tam bu bankta mı karşılaşacaklardı? Kader denilen şey bu muydu?

Oğuzhan ile göz göze geldik.

---

Bu hikâye için isim önerisi yapmayı unutmayın ♥ Sence bu hikâyenin ismi ne olmalı? Yazar taslaklarındaki hikâyeler yorumlara, beğenme sayısına ve talebe göre yayın takvimine eklenecektir.

Yayın takvimine eklendiğinde, hikâyede, karakterlerde ya da kurguda genel bir değişiklik olabilir. Taslakta yayınlanan bölümler yazıldığı gibi yayınlanır, kontrol edilmez. Herhangi bir kelime hatası ya da anlamsız gariplikler görürseniz yorumlarda belirtmeyi unutmayın!