Hastaneden mutlu… Hayır, inanılmaz mutlu bir şekilde çıktım. Sonunda ona sahiptim. Bu zamana kadar hep onu beklemiştim. Benim minik bebeğimi... Doktor, önümüzdeki süreçte dikkatli olmam gerektiğini söylemişti. Çünkü bu hamileliğimden önce yaşadığım düşükler vardı. İlk hamileliğim, 18. haftada bebeğimin kalbinin durmasıyla sonlanmıştı.

Ailemin evine varınca heyecanım yenilenmiş, arabadaki dalgın halimden eser kalmamıştı. Biliyordum, herkes hamile olduğumu duyunca çok mutlu olacaktı. Arabadan inip Kahraman’la birlikte evin girişine doğru ilerledik.

Dün gece masaya döndüğümde, ablam sandalyesine çoktan oturmuştu. Babam ve Kahraman da arkamdan gelmişti. Tatlılar masaya yerleştirildikten sonra sanki hiçbir şey olmamış gibi sohbet etmeye başladılar.

Bu hayatta güvendiğim, inandığım, sevdiğim çok az şey vardı. Bunların içinde kocam ve ailem var sanırdım. Ama elimdeki dilekçe ve protokolden anladığım üzere kocama bile güvenmemeliymişim. Kim bilir bu şekilde bana başka neler imzalatmıştı?

Sabah kalktığımda, dün gece düşünmekten geç uyuduğum için hâlâ uykum var gibiydi. Toplam 3-4 saat uyuyabilmiştim. Telefonla biraz yatakta dönüp durdum. Saatin erken olduğuna karar verdiğim için telefonu komodine bırakıp biraz daha kestirdim. Uyandığımda yeniden sosyal medyaya girdim. Yattığım yerden sağ tarafımı kadraja alarak pencerenin fotoğrafını çektim. Fotoğrafın üstüne, “Günaydın!” yazmayı ihmal etmedim.

Biri saçlarımı mı okşuyordu? Dur bir dakika... Şu an saçlarımı biri mi öpüyordu? Benim saçlarımı!? Kahraman olamaz, o böyle şeyler yapmazdı. Babam mıydı? Evet babam olabilirdi ama kokusu farklıydı. Bu ne kokusuydu böyle? Nereden tanıdık geliyordu?

Yine günü canım çıktıktan sonra bitirmiştim. Bugün çekim inanılmaz yorucu geçmişti. Sabah Kahraman gittikten sonra ajansa kahvaltılık setler gelmişti. Tabii ben dâhil herkes, Arda Bey sipariş verdi sanmıştık.

Uykumun en güzel anlarında yine o kokuyu aldım. Jagler gibiydi ama sanki biraz daha farklıydı. Koklayalı uzun zaman olmuştu, belki de karıştırıyorumdur. Yarın gidip mağazaları gezecek, mutlaka bu kokuyu bulup koklayacaktım. Zaten çok sıcaktı! Bir de bunu kendime dert edinmiştim.

Kapının alacaklı gibi çalındığını duydum. Gözlerimi açtığımda, önce karanlık ortamdan bir şey anlayamadım. Otel odasını görünce hatırladım. Hızlıca kalkıp üstüme banyodan bornoz giydim. Sersem adımlarla, kapıya hızlıca gidip açtım. “Buğra?” diye sordum, şaşkın bir ses ile. Ne işi var ki burada? Kızgındı, hatta fazla fazla kızgındı.

Karnımda bir ağırlık hissettim, ve boynuma sokulurken, o muhteşem koku her yeri sardı. Aşermem geçti, belki de bu sıcaklığa ihtiyacım vardı. Beni saran güçlü kollara... Telefonumun çalma sesine uyandım. Yatakta gerindim ve bağdaş kurarak oturdum. Annem küçükken bağdaş kurma, kaderin birine dolanır derdi. Ne demek istediğini hala anlamıyorum, saçma sapan hurafeler işte... Telefonun saatine baktığımda 5’i geçmişti. Buğra’nın aramasını yanıtladım.