Annemin feryat eden çığlık seslerine uyandım. Hemen kapının girişinde babamı gördüm. Elinde bir bıçak vardı. Şaşkınca ellerine bakıyordu. Bakışlarım ellerine kaydı. Bu kırmızılık da neydi? Boya? Ketçap? Annemin kanı... Koltuktan kalktığım gibi yerde son anlarını yaşayan annemle karşılaştım. Neler oluyordu?

Mesai bitiminin ardından çocukluk arkadaşım Batu’yu beklemek için ofisten çıktım. Benden birkaç dakika sonra da Necmi Bey’le konuşarak çıkan Serhat Bey’i gördüm. Necmi Bey, misafirini uğurladıktan sonra ofise geri döndü. Korumalarla birlikte gelen araba eşliğinde, Serhat Bey’de arabasına ilerledi.

Bu hikayede annem mi daha şanssızdı yoksa teyzem mi bilmiyorum. Annem, severek babamla evlenmişti. Aşık olduğu adam tarafından da acımasız şekilde katledilmişti. Babamın psikolojik rahatsızlıkları olduğu için cinnet geçirdiği, yapılan birçok test sonucu mahkemece kabul edildi. Bu süreçte tutuklu yargılansa da, çok uzun süre hapishanede kalmadı. Birkaç defa hapishaneye girdi çıktı ama daha çok klinikte uzun süre tedavi gördü.

Toplantının devamında anlatılanlara odaklanmaya çalışsam da aklımda birçok soru işareti oluşmuştu. Bu kadın, hastanedeki o kız çocuğu muydu? Üstünden yıllar geçmişti, o gün verdiğim kararlar bugünkü beni oluşturmuştu. Aldığım sorumluluklarla gerçekten de ailemi korumuştum yoksa çekeceğim acının haddi hesabı olmayacaktı. Bana belki de bu dünyadaki en önemli şeyi vermişti, her şeyin kararını verebilme özgürlüğünü...

Sabah, Altuğ ve teyzemin gülüşme sesleriyle uyandım. Oturduğum yerde gerinmek için ellerimi kaldırınca beyaz gülü gördüm. Burnuma doğru yaklaştırıp ferahlatıcı kokusunu içime çektim. Uzun zaman sonra ilk defa rahat bir uyku çekmiştim. Olduğum yerden kalkıp teyzemin odasına girdim.

Serhat Bey, ‘’Arsanın konumunu beğendin mi?’’ diye sordu. ‘’Evet,’’ diye cevap verdim. Yalnız kalmamızın verdiği gerginlikle ne söyleyeceğimi bilemedim. ‘’Yatak odasının yanına daha büyük bir giyinme odası mı yaptırsak?’’

Mehtap’ın her hareketini izliyor ve davranışlarını beynime kazıyordum. Hâlâ yemeğe başlamadığını fark edince ona dönerek bakışlarımı gezdirdim. Masada yan yana olsak da soğuk yüz ifadesi ısınmamış ve bir kere bile bana doğru dönmemişti.

Telefondaki Batu’ya, ‘’Ya poligonda vuruyorum ya işte, ne avı Allah aşkına?’’ diye söylendim. Aylardır birlikte poligona gidiyorduk ve atış konusunda kendimi geliştirdiğimi düşünüyordum. Gerçi hedeflerin kağıt olduğunu bildiğim için rahattım, daha önce elime hiç silah almamış ve birine karşı kullanmamıştım. O nedenle, böyle bir durumda kalırsam panikle kullanabilir miydim bilmiyordum.

Arkadaşım Saeed'la birlikte, Jad’ın çiftlik evine gelmiştik. Biraz dertleşerek zaman geçirmek istedik. Jad’ın hayatındaki değişiklikler ve Saeed’in aniden terk edilmesi üzerine kafa karışıklıklarını dinledim. Saeed, Birleşik Arap Emirliğinin ve dolayısıyla Abu Dabi’nin prensiydi. Jad ise Suudi Arabistan Veliaht Prensi'ydi. İkisiyle de çocukluğumdan beri birlikte büyümüştüm.

Kolumdaki uyuşukluk ve soğukluk hissi ile uyandım. Yanımda doktor önlüklü bir kadın vardı. Gördüğüm kabustan dolayı terlemiştim. Saçlarımın yüzüme yapışmış olması, beni fazlasıyla rahatsız etmişti. Gözlerimi açtığımı görünce, “Mehtap Hanım, iyi misiniz?” diye sordu.