Gözlerimi araladığımda hastane odasındaydım. “Abla?” dedim cılız sesimle. Ablam her zaman yanımdadır. Beni asla yalnız bırakmaz. “Bebeğim, iyi misin? Hastaneye geldik.” dedi elimi tutarak görüş alanıma girdi. “Bacaklarım ağrıyor.” dediğimde ablam üzgünce baktı.

Kalender, “Sabah sabah helva mı yaptın sen?” diyerek yanıma gelip bana sarıldı. Sarma iç harcını karıştırırken “Evet, yer misin?” diye sordum. “Canın mı çekti? Söyleseydin ya bana.” dediğinde kocaman güldüm. Helin’in kapıdan bizi izlediğini fark ettiğimde, Kalender de ona doğru döndü.

“Böyle bir şeye nasıl sakin olayım Arya’m? Sen bilmiyor musun benim buna öfkeleneceğimi?” dedi kağıtları bana geri uzatarak. Kağıtları elime aldığımda dolan gözlerimi kırpıştırarak, öndeki kağıdı ve ultrason fotoğrafını kontrol ettim. Sonra da şok olarak Batu’ya ve Helin’e baktım.

Karnımı okşayan sıcacık eller ile uyandım. “Günaydın güzelim.” dedi Kalender omzumu öperek, “Sana da.” dedim sadece. Kaşlarını çatıp öylece baktı. “Haa şimdiden başladık yani?” dediğinde, “Öyle.” dedim sadece.

“Aşkınla yandığın kadar yakıyorsun da, nasıl bir adamsın sen Kalender Kandemir?” dedim ama cevabı zaten biliyordum. Kalender kocaman gülümseyerek bana bakmaya devam etti. “Gözlerinde yıldızlar oluşturabilen tek adamım.” dediğinde ayaklarım yerden kesildi sanki.

Gün tam bir curcuna ile başlamıştı. Kahvaltı bile etmeden otele gelmiş ve yerleşmiştik. Kalender Kandemir’e yakışacak en iyi daire, kral dairesi tutulmuştu. Oyun fuarı biraz uzak bir yerde olduğundan misafirler için otel komple kiralanmıştı. Otel asansörünün -2 yazan düğmesine bastığında oyun fuarına direkt gidilebiliyordu.

Merdivenlerden zarifçe çıkarak Kalender’in yanına geldim. Aşağıda bizimkiler dışında 10-15 iş insanı daha vardı ve eminim şu an hepsinin gözleri üzerimizdeydi. “Bana neden öyle bakıyorsun?” dedi Kalender. “Nasıl?” diye sordum daha da dibine girerek.

“Ne işin var senin burada!” diye bir kükreme duyduğumda anlamayarak koridora doğru baktım. “Arya ile konuşmam gerekiyor, girebilir miyim?” diye soran Kahraman’ın sesini duydum. Hızlıca kapıya doğru ilerledim. Kahraman’ın bu saatte burada ne işi vardı?

Buğra “Haklısın.” dedi kafa sallayarak. “Her zaman haklı olmaktan çok yoruldum.” dedim sesim ağladığım için çatallaşmış çıkarak. “O zaman amaçları en başından sendin.” dediğinde, “Çok düşündüm. Beni bilirsin günlük aktiviteleri yaparken bile, arka planda düşünmeye devam ederim. En mantıklısı bu.” dedim.

Yale’ye “Bunun burada ne işi var?” diye sordum. Karşı sahne de bize bakan kadından bakışlarını çekmeden, “Sponsor markalarından biri burada, ondan gelmiştir. Yılan, gözlerini dikti sabahtan beri size bakıyor.” dedi. Evet o yılanın bir ismi vardı. Nefes. Yayın hayatım içinde benimle düşman olmayı başarabilen tek meslektaşımdı. Gerçi kendisi sonra Tiktok’a geçti ama olsun.