Başımı anında olumsuz olarak salladım. “Saçmalama, Zevin! Ben Ezgur’a âşığım asla buz gibi bir gezegende yaşayamam.” Erenya, “Hiç belli olmaz, Arden. Belki karşına Ezgur’dan daha çok âşık olacağın bir şey çıkar…” dedi. Ne ima ediyordu bu? Zevin olduğu yerde toparlandı. “Eğer şu bahsedilen yaşam… olur da fışkırırsa gider miydin?” Kız kardeşim neden gergin gözüküyordu? Syrel, ne cevap vereceğimi merak ediyordu. Üçünün de başı bana dönmüşken yüzümü buruşturdum.

Şelalenin sesi kulaklarıma dolarken bakışlarımı altın sarısı kelebeklerde gezdirdim. Etrafta çocuklar koşturuyor, aileler tatil günlerini piknik yaparak geçiriyordu. Bugün özel bir gündü. Evet, hem de herkes için… “Sonunda kabul ettiğine inanamıyorum.” Bakışlarım Zevin’i buldu. Yanında en yakın arkadaşı Syrel vardı. Bu önemli günün kritiğini yapıyorlardı. Zevin, ona baktığımı fark edince bana döndü. “Sen neden üzgün gibisin?” Öyle miydim? Onu anlayamadım. 

Annem, tüm samimiyetiyle sözlerine devam etti. “Korktum, Arden. Hem de çok! Bir anda tüm gözler üzerime çevrildi. Herkes onun bir varisi olması gerektiğini yıllardır düşünüyordu ama ilk defa dillendirilmeye başlandı. Onun ırkını biliyorsun.” Yüzünü buruşturdu. “Safkanlar duygusuzdur. Çok uzun yıllar yaşıyorlar, acımasız olduklarını bilmeyen yok.” Sesini alçalttı. “Onun gibi birinden hamile kalmaktansa ölmeyi yeğlerdim!” Yutkundum.

Kız kardeşim önümden yürürken, “Çok garipsin,” dedi. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum çünkü haklıydı. “Zevin…” diye seslendim. Gerisinde kalmıştım. “Bari hızlı yürü, Arden! Eve sadece iki torat kaldı.” Nefes nefese kalmıştım. Ben onlar gibi değildim! Beni anlamıyorlardı, ben de onları anlamıyordum. Bakışlarım kız kardeşimin elindeki hediyelik eşyalara kaydı. Ben birini dahi taşıyamıyorken onun tam beş tanesini zahmetsizce taşıması garip hissettiriyordu. Neden bu kadar güçsüzdüm?

Bakışlarım ilkel nesnenin havada duran parçasında gezindi. A9-DQA… Zihnimin derinliklerinde hiçbir anlam ifade etmiyordu. Gezegenin adı olabilir miydi? Belki… Bir inilti işittim. Daha önce hiç hissetmediğim bir duygu benliğimi esir aldı. Kıskançlık… Duygulardan yoksun olmasıyla bilinen safkanlığım, ufak bir iniltiye teslim oldu. Yatağın üstünde gördüğüm bir bedene, ardından da ruhumun çekildiği başka bir mekâna geldim.