Arkadaşım Saeed'la birlikte, Jad’ın çiftlik evine gelmiştik. Biraz dertleşerek zaman geçirmek istedik. Jad’ın hayatındaki değişiklikler ve Saeed’in aniden terk edilmesi üzerine kafa karışıklıklarını dinledim. Saeed, Birleşik Arap Emirliğinin ve dolayısıyla Abu Dabi’nin prensiydi. Jad ise Suudi Arabistan Veliaht Prensi'ydi. İkisiyle de çocukluğumdan beri birlikte büyümüştüm.

Akşam yemeğinden önce, Ceyhan abim ve Gaye heyecanla salona girdiler. Abim gururlu ve mutluydu. Gaye ise kıpır kıpırdı. “Bugün Ceyhan’la hastaneye gittik, hamile olduğumu öğrendik,” dedi. Annem ve babam sanki ilk kez onlardan duymuş gibi bu habere sevinerek abimi ve Gaye’yi tebrik ettiler. Gerçekten ailemizde hiçbir şey gizli kalmıyordu. Onlar bu haberi kendileri vermek ve ilk bizimle paylaşmak isterken, aslında yedi cihan hastaneden çıktıkları an her şeyi duymuştu.

Telefondaki Batu’ya, ‘’Ya poligonda vuruyorum ya işte, ne avı Allah aşkına?’’ diye söylendim. Aylardır birlikte poligona gidiyorduk ve atış konusunda kendimi geliştirdiğimi düşünüyordum. Gerçi hedeflerin kağıt olduğunu bildiğim için rahattım, daha önce elime hiç silah almamış ve birine karşı kullanmamıştım. O nedenle, böyle bir durumda kalırsam panikle kullanabilir miydim bilmiyordum.

Mehtap’ın her hareketini izliyor ve davranışlarını beynime kazıyordum. Hâlâ yemeğe başlamadığını fark edince ona dönerek bakışlarımı gezdirdim. Masada yan yana olsak da soğuk yüz ifadesi ısınmamış ve bir kere bile bana doğru dönmemişti.

Aden, “Evlenmem gerekiyorsa diğerlerini değil, Aziz’i tercih ederim,” dedi. Tercih ederim. Beni değil de benim yerime Aziz’i mi tercih ediyordu? Öfkem bedenimden taşarken ellerimle Aziz’in boynunu sıktığımı hayal ettim. Onun ölmesini istiyordum. Aden’in benden başkasıyla birlikte olmasına katlanamazdım.

Serhat Bey, ‘’Arsanın konumunu beğendin mi?’’ diye sordu. ‘’Evet,’’ diye cevap verdim. Yalnız kalmamızın verdiği gerginlikle ne söyleyeceğimi bilemedim. ‘’Yatak odasının yanına daha büyük bir giyinme odası mı yaptırsak?’’ - ‘’Öyle istiyorsanız İlknur Hanım'a iletirim.’’

Bizim düzenimizde aileleri birbirine bağlayan kadınlardı. Yoksa şimdiye kadar bir sürü kan davası çıkmış olurdu. Çünkü erkeklerin hepsi birbirine bileniyor ya da en ufak ego savaşında birbirlerine silah çekiyorlardı. “Ah! Hoş geldin, Aden. Nasılsın, yavrum?”

Sabah, Altuğ ve teyzemin gülüşme sesleriyle uyandım. Oturduğum yerde gerinmek için ellerimi kaldırınca beyaz gülü gördüm. Burnuma doğru yaklaştırıp ferahlatıcı kokusunu içime çektim. Uzun zaman sonra ilk defa rahat bir uyku çekmiştim. Olduğum yerden kalkıp teyzemin odasına girdim.

Toplantının devamında anlatılanlara odaklanmaya çalışsam da aklımda birçok soru işareti oluşmuştu. Bu kadın, hastanedeki o kız çocuğu muydu? Üstünden yıllar geçmişti, o gün verdiğim kararlar bugünkü beni oluşturmuştu. Aldığım sorumluluklarla gerçekten de ailemi korumuştum yoksa çekeceğim acının haddi hesabı olmayacaktı. Bana belki de bu dünyadaki en önemli şeyi vermişti, her şeyin kararını verebilme özgürlüğünü...

Babamın psikolojik rahatsızlıkları olduğu için cinnet geçirdiği, yapılan birçok test sonucu mahkemece kabul edildi. Bu süreçte tutuklu yargılansa da, çok uzun süre hapishanede kalmadı. Birkaç defa hapishaneye girdi çıktı ama daha çok klinikte uzun süre tedavi gördü.