Annem, tüm samimiyetiyle sözlerine devam etti. “Korktum, Arden. Hem de çok! Bir anda tüm gözler üzerime çevrildi. Herkes onun bir varisi olması gerektiğini yıllardır düşünüyordu ama ilk defa dillendirilmeye başlandı. Onun ırkını biliyorsun.” Yüzünü buruşturdu. “Safkanlar duygusuzdur. Çok uzun yıllar yaşıyorlar, acımasız olduklarını bilmeyen yok.” Sesini alçalttı. “Onun gibi birinden hamile kalmaktansa ölmeyi yeğlerdim!” Yutkundum.

Kız kardeşim önümden yürürken, “Çok garipsin,” dedi. Ne söyleyeceğimi bilmiyordum çünkü haklıydı. “Zevin…” diye seslendim. Gerisinde kalmıştım. “Bari hızlı yürü, Arden! Eve sadece iki torat kaldı.” Nefes nefese kalmıştım. Ben onlar gibi değildim! Beni anlamıyorlardı, ben de onları anlamıyordum. Bakışlarım kız kardeşimin elindeki hediyelik eşyalara kaydı. Ben birini dahi taşıyamıyorken onun tam beş tanesini zahmetsizce taşıması garip hissettiriyordu. Neden bu kadar güçsüzdüm?

Avucumun içindeki numaraları tekrarladım. 1710… Başımı nereye çarptıysam hafızam berbat durumdaydı. O nedenle şifreyi, odaya girer girmez elime yazmıştım. Çiğdem sağımızdaki marketi eliyle gösterdi. “Burası Yaşar amcanın marketi…” Yokuştan aşağıya iniyorduk.

Bakışlarım ilkel nesnenin havada duran parçasında gezindi. A9-DQA… Zihnimin derinliklerinde hiçbir anlam ifade etmiyordu. Gezegenin adı olabilir miydi? Belki… Bir inilti işittim. Daha önce hiç hissetmediğim bir duygu benliğimi esir aldı. Kıskançlık… Duygulardan yoksun olmasıyla bilinen safkanlığım, ufak bir iniltiye teslim oldu. Yatağın üstünde gördüğüm bir bedene, ardından da ruhumun çekildiği başka bir mekâna geldim.

“Ay! Aman bu ne!” Çiğdem’in sesiyle irkilerek uyandım. “Ama iki dakika yalnız bırakmaya gelmiyorsunuz,” dediğinde gözlerimi kırpıştırarak onu anlamaya çalıştım. Son derece neşeli bir havası vardı.

“Uyanıyor!” diye bir ses duydum. Malkoç, “Sonunda…” dedi. Bir erkek alaycı bir tonda, “Abi bu kadar evham yapma. Doktor söyledi ya, ağır ilaçlar vermişler. Bu kadar derin uyuması normal,” dedi. Avcumu gözümün üzerine getirip kirpiklerimi araladım. Etraf fazlasıyla aydınlıktı.

Çiğdem’e döndüm. “Sizin evin alt katındaki kiracı ayrılmıştı, değil mi?” Çiğdem başıyla beni onayladı. “Şu an ev boş. Annem, ‘Daha da vermem kiracılara,’ diye söylendi. Bahçeli de ev, müstakil gibi, ‘Alacak biri elbet olur,’ dedi. Satacakmış.” O zaman orası uygun olurdu. “Çiğdem, annene sor bakalım. Bana satar mıymış?” Koridordaki herkes şaşkınlıkla bana döndü. Tanju merakla sordu. “Abi, senin kendi evin var. Bir sokak ileride… Bizim ufak evi ne yapacaksın?” Benim eve karşı u

Tuğçe hayretle, “Yok artık! Evin içine gizli tünel mi yapmışlar? Zenginliğe bak!” dedi. Araba evin içine ilerlerken merdivenlerden inen Aşti’yi gördüm. Arka kapıyı açarak arabaya bindi. Koltuğun tam ortasına oturup, “Malkoç abi, bu yol doğrudan Ziya’nın evinin arkasındaki yola çıkıyor. Haritadan baktığımız yol yarım değilmiş, sadece oradan sonrası tünelle buraya bağlanıyor,” dedi.

Telefonum da hiç susmuyordu. Başıma giren ağrıyla alnımı ovuşturdum. “Geldik, Hatçe’m.” Dik dik Ozi’ye baktım. Bayılıyordu benimle uğraşmaya! “Lucy’e ağızlık ve kayış nasıl bağlayacağız? Sen yapabilir misin?” Ozi duraksadı. Boylu posluydu yiğidim ama azıcık tırsaktı.

“Buradan girmiş olabilirler mi? Belki de o yüzden fark etmedik,” diye mırıldandım. Tuğçe arkadan, “Açmanın bir yolunu bulabilir miyiz?” diye sordu. Bakışlarım sokakta gezindi. Bu alana bakan bir kamera görememiştim.