Elimdeki dekorasyonları yerleştirirken gözlerim malikanenin bahçesinde gezindi. Normalde ben gelmeyecektim ancak Tuğçe’yi sızdırdığımız mutfak ekibinin şefi, hazırlıklar için yardımcı olacak birilerini tanıyıp tanımadığını sormuştu. Ben de birebir ortamı gözlemlemek için işe girmiştim. Bardak dolu tepsiyi bana uzatan kadınla duraksadım. ‘’Bunlarında yerleştirilmesi gerekiyor. Sonra senin buradaki işin bitiyor.’’ dedi. Eliyle malikanenin kapısını gösterip...

Hepimiz koridorda öylece bekliyorduk. Doktor içeriye girmemizi yasaklamıştı. Babamın kaçamak bakışları annemin üzerindeydi ama annem mahvolmuş hâlde olduğu için durumun farkında değildi. İkisi de kırklarının ortasındaydı. Annemle babam kaçarak genç yaşlarında evlenmişti. Babam, fiziğine ne kadar dikkat etse de annemin ufak tefek kıskançlıkları sonucunda hafif göbeklenmişti. Diğer ailelerde gördüğümün aksine bizim evimizde hır gür olmazdı. Babamın anneme olan düşkünlüğü ile bü

İç çekti. Öyle bir iç çekti ki nefesinde kayboldum. “Babam arkamdayken en azından nikah yapsaydık. Amcamı biliyorsun… Of! Öğrenirse sana da zarar verir diye korkuyorum.” Eğilip boynuna birkaç minik öpücük kondurdum. “Az kaldı, güzelim. Çok ama çok az kaldı. Bu yaz, inşallah.”

Ablam arkamdan, ‘’Gel bir sarılayım ya!’’ diye bağırsa da onu dinlemedim. ‘’Allah aşkına diyorum, ne olur sal beni!’’ derken bir yandan da bahçeyi dört dönüyordum. Eniştem ikimizin bu durumuna yarılarak gülüyordu. ‘’Liz, bırak kızı, hadi gel kahven soğuyor.’’ Ablam nefes nefese durakladı. Bir bana bir de enişteme baktı. ‘’Bu kızın temas özürlüsü halleri beni benden alıyor, altı üstü sarılacaktım!’’ diye bağırdı. Sonra da eniştemin yanına ilerleyerek bahçe mobilyalarındaki yer

Arabanın içinde Aşti ile oturuyorduk. Bakışlarımız Ziya Tarhan’ın kızının çalıştığı avukatlık bürosundaydı. Tuncay baba içeriden bilgi almıştı ve yakın zamanda Ziya’nın kızının nişanlanacağını öğrenmiştik. Aşti’ye, ‘’Değiş tokuş nişan sırasında yapılacakmış, değil mi?’’ diye sordum. Beni başıyla onaylarken, ‘’Öyleymiş, Malkoç abi,’’ dedi. Elindeki iki fotoğrafı bana gösterdi.

“Mücahit Bey?” Gözlerimi araladım. Bakışlarım odadaki kadını buldu. Neredeydim? Hafifçe gülümsedi. “İyi misiniz? Kendinizi nasıl hissediyorsunuz?” Etrafı hızlıca inceledim. “Hastanede miyim?” Yarılanmış serumda gözlerim oyalandım. Ne olmuştu? “Evet.”

Yine dipteydim, kendime söz geçiremiyordum. Şu an tek yapabildiğim içmekti. Daha çok… daha fazla… unutana kadar içmek… Ulaşmak istediğim noktaya varmıştım ama hiçbir anlamı yoktu. Sanmıştım ki pişman olur, sanmıştım ki yanımda kadınlar gördüğünde kıskanır, sanmıştım ki param olursa gelir, sanmıştım ve sanmıştım… Hepsini gerçekleştirmiştim ama gelmemişti. Ne parama tav olmuştu ne de popülerliğime… Neden?

Eniştem ablama aklı karışmış bir şekilde baktı. ‘’Sorun nedir, Liz?’’ diye sorunca ablam bastırmaya çalıştığı kahkahasıyla gülmeye başladı. ‘’Fotoğrafçı bizi karıştırmış, nişanda tabii elbiseden anlamış ama öncesinde…’’ diyerek kahkaha atmaya devam etti. Ablamın sözünü, ‘’Yanlışlıkla benim bahçedeki fotoğraflarımı çekmiş, nişan hazırlıklarıyla ilgilendiğim için aklı karışmış olmalı,’’ diye tamamladım.

Pamuğum akşam yemeğine kadar benimle takıldı. Akşam yemeği eğlenceli geçmişti çünkü tüm aile bir aradaydık. Aybüke’m eve geldiğinde tamamlanmış hissediyordum. “Kılıç ailesiyle her şey yolunda mı, güzelim?” diye sordum.

Aşağıdan gelen ayak sesleriyle annemin yanına geri döndüm. ‘’Dayê. Dayan dayê. Geliyorlar, hemen hastaneye gideceğiz. Az daha dayan.’’ Son gücüyle gözlerimin içine baktı ve gözlerini kapattı. Yanımdaki konuşmalar ve feryatları duymadım, babam olduğu yere oturmuş ellerini iki yanına alarak, kafasını gömmüştü. Olanlara inanamıyor gibi bir hali vardı.